Ik ben een kind van gelukkig gescheiden ouders. Zij hebben het zelf uitgevonden; de formule. Zij kwamen beide uit gezinnen waar de ouders bij elkaar bleven tot de dood hen scheidde. Mijn ouders niet. En ze hadden mij. Ik was 10.
Ze vertelden mij het trieste nieuws samen; ‘de koek was op’. Mijn vader ging een paar straten verderop wonen. Dat was alles eigenlijk. Tenminste, voor mij. Mijn ouders hebben heel hard gewerkt om dat voor mij zo te laten lijken. Op papier woonde ik bij mijn moeder en ging ik de weekenden naar mijn vader. In de praktijk was ik vrij om te zijn waar ik wilde, aten we vaak samen en zijn we zelfs nog als gezin op een vakantie geweest. Want dat waren we nog steeds; een gezin. Na een aantal jaar volgde gezinsuitbreiding in de vorm van stiefouders. In het kort; mijn ouders vonden zelf uit dat je, vooral met een kind in het spel, niet de transitie moet maken van getrouwd naar gescheiden, maar van getrouwd naar roedel. Het draait immers niet om het uit elkaar gaan, maar om het bij elkaar blijven onder andere voorwaarden.
Ik ben zelf inmiddels ook gelukkig gescheiden. Dat ging relatief soepel omdat wij een goed voorbeeld hadden. Toen wij dat besloten, besloten we ook dat we een gezin bleven. Heel eerlijk; er zit, nuchter bekeken, ook niet zo veel anders op. Uit cijfers blijkt dat het alternatief een vechtscheiding is, en dat die vele malen meer voorkomen dan gelukkige scheidingen. Het is een soort ‘alles of niets-mentaliteit’ terwijl ‘alles of iets’ veel logischer is. Wie wil er nou voor altijd boos zijn op zijn/haar ex?
Nu hoor ik natuurlijk altijd: ‘Ja, maar dat moet je wel kunnen.’ Of ‘Maar jullie hebben elkaar vast niet vreselijk gekwetst.’. Wij hadden het ook nog nooit eerder gedaan en we hebben elkaar welzeker gekwetst. Maar we hadden ook een goed voorbeeld, een beetje discipline, realiteitszin en bovenal; een kind.
Mensen om ons heen zeggen altijd hoe bijzonder het is dat mijn ex en ik vrienden zijn. Dat Mavis’ juf pas na een jaar begreep dat wij niet meer in 1 huis wonen en dat de douane altijd even moet nadenken als onze roedel zich meldt voor vakantie. Dat realiseren wij ons pas sinds kort.
Het lijkt me daarom tijd om onze formule te delen, het vooruitzicht te veranderen en de realiteitszin terug te brengen in de manier waarop we met scheidingen omgaan. We kennen allemaal het woord vechtscheiding en allemaal wel iemand die zijn verjaardag, huwelijk of kerst op twee plekken viert omdat de ene ouder niet met de andere kan. Dat is gek, lelijk en ook echt niet nodig.
Renee studeerde Theaterwetenschap, is Lean Six Sigma Blackbelt en opgeleid tot coach. Ze weet daarom iets over verhalen, efficiëntie, luisteren en aanmoedigen.